شایعترین معیارهای غلطی که برخی در ازدواج آنرا ملاک تصمیم گیری قرار می دهند عبارتند از:

1. قیافه: اگر هدف ازدواج را فراموش نکنیم، جایگاه قیافه را در انتخاب همسر درک خواهیم کرد. هدف از ازدواج، انتخاب همسری است که با هم در ادامه ی زندگی، مسیر بندگی و عبودیت را طی کنیم و از دو روزه ی دنیا توشه ای برای آخرت جمع کنیم. لازمه ی رسیدن به این هدف کفویت است که درباره ی آن صحبت خواهیم کرد. اگر کفویت باشد، محبت هم تولید می شود و اگر محبت ایجاد شد، قیافه ی محبوب در نظر انسان، دوست داشتنی و دل نشین خواهد شد. اگر کفویت نبود، قیافه هر اندازه هم که زیبا باشد، برای انسان خسته کننده خواهد شد. امام صادق (علیه السلام) فرمودند: اگر مردی بخاطر زیبایی و مال زنی با او ازدواج کند، خداوند او را به همان مال و جمال زن واگذار می کند. اگر هم بخاطر دین زن با او ازدواج کند، خداوند جمال و مال را روزی می کند. (الکافی/ج۵/ص۳۳۳)
2. تناسب اقتصادی خانواده ها: بسیاری از مردم معتقدند که دو خانواده باید از نظر اقتصادی تناسب داشته باشند. اگر بخواهیم از منظر دین این معیار را بررسی کنیم، باید گفت نه در آیات و نه در سیره ی معصومین (علیهم السلام) نمی توانیم دلیلی برای این قاعده ی کلی بدست بیاوریم. به صراحت در روایات در نظر گرفتن این معیار را رد کرده اند.امام صادق (علیه السلام) فرمودند: برای بنده گناهی بدتر از این نیست که پسر برادر [دینی] او نزدش برود و بگوید: مرا به ازدواج [دخترت] دربیاور و او بگوید: این کار را نمی کنم، من از تو ثروتمندترم. (مستدرک الوسایل/ج۱۴/ص۳۰۵)اگر در و دیوار خانه ای بیست سال پیش یا ده سال پیش نقاشی شده و حالا خانه از رنگ و لعاب افتاده، آیا نشانه ی آن است که این خانواده شایسته ی وصلت نیست؟ این مسأله را کدام عقل سالمی می پذیرد که نقاشی کهنه شده ی در و دیوار، ذرّه ای در خوش بختی و بدبختی پسر و دختر اثر دارد؟برخی برای توجیه در نظر گرفتن چنین معیاری می گویند: «دو طرف باید از نظر اقتصادی با هم تناسب داشته باشند تا بتوانند از عهده ی توقعات هم برآیند». اگر بنا است دو طرف به جای در نظر گرفتن آن چه خدا راضی است، به خواسته های خودشان دست پیدا کنند و خرج کردن های آن چنانی را هم یکی از معیارهای خوش بختی فرزندشان بدانند، حتماً باید با خانواده ای وصلت کنند که بتواند این توقع را برآورده کند. برخی روی محله ای که خانواده ی دختر یا پسر زندگی می کنند، حساسیت افراطی دارند. عبارات این چنینی را کم نمی شنویم که فلانی اهل پایین شهر است و به درد ما نمی خورد. معلوم نیست پایین شهری و بالاشهری بودن چه دخالتی در خوش بختی و بدبختی انسان ها دارد. کاش یکی پیدا می شد و این معمّا را حل می کرد. برخی از خواستگارها قبل از بررسی قیافه ی دختر، شکل و روی خانه را ورانداز می کنند. این نگاه، خانواده های دختران را به دردسر انداخته است. برخی از این ها اگر از نظر مالی در تنگنا بوده و نتوانند به ظاهر خانه برسند، هیچ خواستگاری را به خانه راه نمی دهند. امام رضا (علیه السلام) فرمودند: اگر مردی نزد تو به خواستگاری آمد و دین و اخلاق او را پسندیدی به وی زن بده و فقر و ناداری اش مانع تو از این کار نشود. (بحارالانوار/ج۱۰۰/ص ۳۷۲)
3. شغل پدر: خدا نکند پدر دختر یا پسری شغلی داشته باشد که در جامعه نسبت به آن نگاه مناسبی وجود نداشته باشد. شغل پدر برای برخی از افراد به قدری اهمیت دارد که این دختر و پسر در هر درجه ای از خوبی هم که باشد دیگر به سراغش نمی روند. این مسأله با کدام یک از معیارهای دینی سازگار است؟ مگر ملاک خوب و بد بودن انسان ها شغل آن هاست؟ این که پدر یک دختر یا پسر، آبدارچی فلان شرکت است، نشانه ی بدبخت شدن داماد و عروس این پدر است؟ حالا اگر پدر این دختر یا پسر، رئیس همین شرکت شد، نشان از خوش بختی داماد و عروس او دارد؟ این ها چه ربطی به هم دارد؟ پدر باید شغلی داشته باشد که دو لقمه ی نان حلال بر سر سفره ی زن و بچه اش بگذارد. چه بسا کسی که با تحصیلات عالی و شغل آن چنانی، لقمه ی حلال بر سر سفره ی خانواده نمی گذارد.
4. شغل ثابت داشتن
5. تناسب تحصیلی
6. وسواس در سلامت جسمانی: نداشتن سلامت جسمانی را می توان به دو گونه تقسیم کرد: اول آن که طرف مقابل به اندازه ای از سلامت جسمانی محروم است که همه ی کارهای او و یا برخی را باید همسرش انجام دهد یا این که بیماری ژنتیکی است که به صورت ارثی قابل انتقال به فرزند است؛ اما گاهی این گونه نیست؛ یعنی اگر چه طرف مقابل از سلامت جسمانی محروم است؛ اما همه ی کارهای خود را خودش انجام می دهد و موروثی هم نیست. مگر ازدواج با این فرد چه اشکالی دارد؟
7. کثرت ملاک ها: برخی به قدری ملاک های متعدد دارند که پیدا کردن کسی که همه ی آن ملاک ها را داشته باشد، واقعاً سخت است. این ها فراموش کرده اند که می خواهند از میان انسان های موجود، فردی را به عنوان همسر انتخاب کنند. معیارها را نباید خیلی ایده آل گرفت. باید آن ها را واقعی انتخاب کرد؛ نه چندان ایده آل معنوی و نه چندان ایده آل مادی.